به گزارش جام جم آنلاین به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، گزیده این مصاحبه بدین شرح است:

یک شبهه دیگر. آقای مهندس عزت الله سحابی و جمع دیگری در سال 69 متعاقب بیانیه ای که منتشر کردند، دستگیر شدند. نقل می کنند وقتی شما برای بودجه به مجلس رفته بودید یکی از آقایان کمیسیون برنامه گفته بود ما با بقیه کار نداریم. ولی آقای سحابی را چرا گرفتند. و شما گفته بودید رویش زیاد شده بود و خواستیم رویش را کم کنیم. ضمناً می گویند آقای سحابی از شما قول گرفته بود اعترافاتی که کرده، از تلویزیون پخش نشود. ولی در برنامه «هویت» پخش شد. درمورد این دو شبهه توضیح بفرمایید.

- اولاً از من قولی نگرفته بود. اصلاً از اعترافات ایشان اطلاعی نداشتم که قولی بدهم. آقای سحابی هم رفیق من بود. ما در دوران مبارزه هم پرونده و با هم در زندان بودیم. بعد از پیروزی هم در شورای انقلاب بود. همیشه با هم بودیم و اختلافی نداشتیم. گروهی را هم که وزارت اطلاعات گرفتند، بدون اطلاع من گرفتند. گویا حدود 90 نفر را گرفتند. من اصلاً با اینطور چیزها مخالف بودم. منتها وزارت اطلاعات از این کارها می کرد. من کمک کردم که آقای سحابی آزاد شود. رهبری هم کمک کردند. آیت الله خامنه ای تعبیری کردند و من هم آن را برای اینها نقل کردم و گفتم که رهبری گفتند: «اینهایی که این کارها را می کنند، خودشان زندان نبودند و نمی دانند زندان یعنی چه که افراد را مدتها در زندان نگه می دارند. اگر زندان رفته بودند، این کارها را نمی کردند.» من به مسئولان گفتم سریعاً به اتهامات رسیدگی شود که پس از رسیدگی، اینها را آزاد کردند. برنامه هویت را از تلویزیون دیدیم و اصلاً خبر نداشتیم. شما از آقای شریعتمداری بپرسید که چه کسی به او گفته که آن برنامه را بسازد. تیپ فکری من این گونه نبوده و نیست.

 به هر حال هنوز هم با ایذا موافق نیستم. زمانی بحث بود که من رئیس قوه قضاییه شوم. گفم که اگر به آنجا بروم، زندانی ها را آزاد می کنم و نمی توانم زندانی داشته باشم و اگر قاضی باشم، نمی توانم کسی را محکوم به زندان کنم. برای شما باید جالب باشد که بعد از انقلاب من اصلاً برای بازدید به زندان نرفتم. چون نمی توانم بروم. در سالهای اول پیروزی در ایام عید بود که آیت الله موسوی اردبیلی به من گفت: به شمال برویم، جایی داریم که دو، سه روز استراحت کنیم. ما را به چالوس در باغی بردند که سپاه گرفته بود. ما شب در حال قدم زدن در آنجا بودیم که دیدیم دیوار بلندی آن طرف هست. گفتم: این چیست؟ گفتند: این زندان است. گفتم: من دیگر نمی توانم اینجا بمانم. از آنجا بیرون آمدیم. یعنی وقتی گفتند که آنجا زندان است، بیرون آمدم. با دیدن زندان حالت غم به من دست می دهد و چون خودم قبلاً زندان کشیدم، می دانم چقدر سخت است.